Peter Langejohann an den Prior zu Wismar. (Lübek), 1464, Februar 20.

Deme ersamen heren priggere tor Wismer to den swarten broderen
vruntliken geschreuen.


Vruntliken grote to vorn, oft ik wes gudes vormochte, also ik nv tor tit leider nicht en kan, wo doch, so wil ik myne hopene selten to dem alweldegen gade, deme nin dink vnmogelik is, wente he alle horte wol kent vnde alle vorborgen dink sint em apenbar, darvmme he wol wet, wo my desse dinghe byvieghen sin, vnde wil dat setten to siner alweldicheit, dat ik nyweride wene hebbe vorraden. Got geue, dat se it jo beruwen in dessen hilgen tiden. Aldus, leue her priger, so wetet, dat ik van gades weghen sunt vnde wol to reke bun, vnde, wen ik dat van iw des gehken to wetende krighe, dat ik my des sunderghen vrouwe, wente gi jo alle weghe myn gude vrunt geweset hebben, vnde begere des vruntliken vort an, wente in noden is de vruntschop altit best bekant, dar ik ok nicht ane twiuele, wente it is nv de tit, dat me wol vele dinghes in den besten vortsetten kan vormiddelst guder vnderwisinghe der l?de van iw vnde van den rennen, dede iuweme clostere dar mogen tuv denen, de ik hape myne guden vrunt to wesende, vnde beger van iw de vruntliken to gr?tende van myner weghen etc. Item, leue her priger, so kan ik dat nicht laten, ik mut iw vurder myne not claghen, wente gi al dink wol gehort hebben, wo ik my vorbot vor den borgeren vnde amten. It hadde wol biddelik(!) gewesen, hadde em(!) do vp my wes geschelt, dat se it do geclaget hadden, men do de menheit wege was, der ik doch nummer to vullen danken kan, moste ik afbidden ofte in de slote gan. Do it anders nicht werden en konde, do moste ik vnder twen argen dat beste vtkesen. Des ik wol to vreden stan hadde, men den groten louen, den se my do seden vor mynen kinderen vnde vrunden, se wolden my to like vnde rechte vordegedinghen vor eren borger, vnde seden my v?rder, ik scheide vredesam bliuen by den mynen. de[s] anderen dages leten se vorbaden in my[nem] afwesende vp dat hus de jennen, de em(!) bequeme weren, also Ganskouwen vnde sin gelike, vnde seden my do auer, wes se wolden. Se scholden my dar t? vorbadet hebben vnde hebben my dar enjegen hort myn antwerde. Dat hadde sik wol behort. Dar en bauen leten so my suken to hus vnde haue myt kulon vnde speten, also dat ik gewarnet wart, dat ik van den mynon moste wiken. Dat was de loue, den so my tu socht hadden. Dar en bauen loten so my esschen in dat recht vor einen vorrodor vndo velschener vnde vor enen mennedor, dat so doch alle wol weten, de in deme rade sin, dat it nicht war en is, wente wen ik sodane en man wolde weset hebben, ik wolde dat vmme der stat willen nicht geleden hebben, dat ik gedan hebbe. Ik hebbe lif vnde gut gewaget vmme der stat willen, vp dat se by eren vnde by reddelicheit mochte bliuon vnde by eren rechticheiden, dat al man wol wet. Darvmmo moget se sik wol schemen, wen it kumpt vor ander lude. Worvmme kamet se hir nicht to Lubeke? Hir is ok jo Lubesch recht. Ik wil hir eneme jewelken to rechte stan vnde bun hir vngeleidet. Got vergeldet hir den vramen luden, se weten nicht, wat se my to vruntschop doen willen. Se latet sik hir des nicht dunken, dat ik en vorreder bun van godes gnaden. De menheit kent my ok wol tor Wismer, darvmme scholt se deme sproke genuch doen, also me secht, he spigget nicht verne, de vp sinen egen bart spigget. Leue her prigger, nemet dyt to nyme vnwillen vnde weset myn vrunt, also vorschreuen steit. Got spare iw lange to syme denste. Geschreuen des ersten mandages in der vasten int jar LXIIII.


Pe. La. Jo.


Auf einem halben Bogen Papier im Wismarschen Raths-Archive. Das Siegel ist weggebröckelt.