Peter Langejohann an den Ritter Eggert Frille. Lübek, (1464), April 8.

Deme erwerdeghen gestrenghen ritdere her Eggert Vrillen vruntliken
geschreuen.


Vruntliken grote to vorn. Leue her Eggert Vrille, besunderghe gude vrunt. Ik du iuwer leue gutliken weten, dat en tu my quam vmme sunte Mertens dach vten vnde brochte my enen bref, den iuwe erwerdicheit hadde vt gesant van Hans Snidkers weghen, wente Hans Sniddeker haddene eneme anderen dan, de ene my doen scholde. Do ik den bref gelesen hadde, do vragede ik deme, dene my dede, wer he kortliken wedder wech wolde. Do sede he my, des anderen daghes. De sulue want ok jo to Assense, also my berichtet is. Des schref ik iuwer leue darvp vnde sende em. den breff des suluen auendes in sine herberge, dar se beide to hus weren. Aldus is my in kort to wetende worden, dat he den bref heft vndertagen, dar he wol wes vmme wert were. Deit he iw dat, so dort ik my des nicht tuten, wes he my gedan heft. Dar gi dat wusten vor war, wo he hir gelt van my krech vnde wo he hir sede, wat he iw al geuen vnde gelauet hedde vnde iuwer husvruwen, des en loue gi nummer mer. Myt siner schalkheit, dat to lank to schriuende were, heft he gemaket, dat ik van den mynen wiken moste van walt weghen, wente he sik vluch by dejennen, dede my den vnwillen makeden in vortiden myt vnseme gnedegen heren van Mekelenborch, dat iw en dels wol witlik is, vnde sint myne egene kumpen des rades. Ik wolde dar wene tu iw sent hebben, de iw al dinck scholde berichtet hebben, des ik iw altomale nicht schriuen en kan. He heft my so ouele handelt myt siner schalkheit, dar vmme, leue her Eggert, latet em jo nicht beholden. Ik en mach nicht euer em clagen, ok clage ik nicht, men dat ik it iw witlik du also eneme guden vrunde, wente he heft my also gedan myt den anderen schelken, dat ik nv heren vnde stede to neten mut, schal ik wedder kamen by dat myne. Ik hebbe my vorbaden vor vnseme gnedegen heren vnde vor den sieden to lik vnde rechte. Ik bun vnderwilen by myme gnedeghen [heren] van Mekelenborch [ghewesen], de heft my myt mynen sons vnde vnsen guderen veleget vnde leidet, so verne sin gebede is, vnde sine gnade wil my vordegedinghen to lik vnde rechte, vnde ok de stede. Myt der menheit tor Wismer bun ik van gades gnaden wol ens, den schelt nicht vp my, men in deme rade etlike, de it my doen van oldeme quaden hate, des iuwe leue noch wol tor warde kamen schal, oft got wil. Leue her Eggert, aldus heb ik iw en clene schreue(n) van den beddermanne Snideker. Nv wil ik iw en clene schriuen van Hans Meygere, wo de by my dede vnde dan heft. In den tiden also Hans Meyger wedder to lande quam, do quam he tu my in myn hus tor Wismer. Do sede ik em, dat sin broder in got vorstoruen were, vnde vragede em, wer he [so] lange weset hadde, wente it were en mene ruchte weset in den riken, dat he vorstoruen were. Ok was Hermen Meiger seieger dechtnisse hir tor Wismer vnde sede it vor war, dat he enkede tidinghe dar van hadde, dat he dot were. Aldus sede ik do Hanse, dat ik maninghe dan hadde sines vorstoruen broders wife, wo he it dar vmme holden wolde. Do sede he my, wes ik darby gedan hadde, dat wolde he so mechtich holden, oft he it suluen dan hedde, vnde stunt alles dinges wol to vreden vnde dankede my vruntliken. Do gaf ik em sin gelt vnde siet ene vruntliken van my. Do dat gesehen was, do gink he myt my vor de borgermester vnde vorlet sines broder wif vnde eren eruen aller maninghe vnde tusprake quit, leddich vnde los van des erfgudes weghen vnde wolde dar nicht mer vp saken vnde vorlet my des geliken vnde vordroch my des ok gensliken in jegenwerdicheit der borgermester. Dat leten do de borgermester schriuen in der stat buk in jegenwardicheit Hans Meygers, dat wil ik noch bewisen myt der stat buk, vnde myt den borgermestern. Dar mede slete wy vns vruntliken. So hebbe ik sodde[r] vorvaren, dat em Hans Sniddeker breue sende vnde let ene tu sik esschen vnde hebben myt vorsate vnde schalkheit alsulke vpsate gemaket tegen my. It hadde sik wol gebort, do Hans Meiger Hans Sniddeker dar anlangede, dat he bodeschop by my hat hadde, ik wolde ene wol van schaden holden hebben. Aldus, leue her Eggert, so hebbet se erer schalkheit beyde gebruket, vnde bidde iw vruntliken, dat vmme reddelicheit vnde ere willen, dat gi em jo nicht en laten den beiden schelken. Se weren wert, dat me se to der stupe sluge. Se hebben my ouel handelt. Sit gade almechtich beualen. Got spare iw lange sunt. Geschreuen to Lubeke VIII dage na Paschen.


Peter Langejohan, iuwe denre.

Nach einer vom Originale im K. Archive zu Kopenhagen genommenen und vom Herrn Dr. Wegener, Conferenzrath und Geh. Archivar, beglaubigten und mitgetheilten Abschrift.