Abschnitt 2

Unnen in den Rägen, wil dat hei süs nich gor ward, denn 'ne Schicht Solt un Zipollen un nu ümmer Roddogen un Solt un Zipollen un Solt un Roddogen un Zipollen, bet't all was. – As min Fisch äwer halw gor wiren, raup ick den Franzosen un segg: »Nu stellst du di hir bi mi her un deihst mi Handreikung, denn för einen allein is de Sak nich andahn.« Un dormit geit ick dat Fischwater af, un hei möt mi 'ne Schöttel dortau halen. Un as ick dormit prat bün, segg ick: »So, nu hal dat Bir!« – Dat deiht bei denn ok, un ick geit dat äwer de Zipollen un de Fisch un lat dat upkaken un smit nah 'n lüttes Bedenken min Gewürzen un minen Honigkauken an un stah nu blot noch mit mine Göps vull Lurbeerbläder dor. Vel wiren't; äwer de Erzbischoff hadd seggt: Zipollen un Lurbeerbläder verdarwen kein Gericht; ick hadd dägt Zipollen ansmäten, also müßten ok dägt Lurbeerbläder an, un so streu ick denn min Göps vull rinne. – »So«, segg ick, »Franzos', nu de Botter!« – »Von de frisch?« fröggt hei, »oder von de oll?« – »Meinst du«, segg ick, »dat för de ollen Roddogen uns' olle schöne Bodder nich gaud naug is?« – Na, hei bringt sei, un de Botter was sihr schön, denn ick hadd sei von Hus schickt kregen, un sei was in min Vaders Hus sülwst makt worden; äwer vör en halw Johr. – Um min Sak gaud tau maken, stek ick denn also ok einen unverantwortlichen Stich dorvon in den Pott – den en Ketel hadd wi nich –, un ick stunn nu dor un täuwte ruhig min Sak af, denn min Ding'n hadd ick dahn, un wat dortau hürt, was richtig rin kamen: »So«, segg ick, »Franzos', wat wi nich an de Fisch hewwen, warden wi an de Sauß hewwen.«

Un nu stahn wi dor, un ick freu mi äwer den schönen Geruch, de ut minen Pott stiggt, un hei seggt: »Nu sünd sei gaud.« – »Ne«, segg ick, »noch sünd sei nich gaud: Roddogen möten lang kaken.« – Un dese Vörsicht hett mi möglicher Wis' dat Lewen reddt, denn grad nu kamm de Leutnant an, un wil hei irst dörch uns' Käk müßt, nemen wi em dor in Empfang, un de Franzos' makte de Honnürs un näumte em ümmer »Herr Kammrad«, denn hei sülwst was ok Leutnant bi de Landwehr west, un ick wull doch ok dat Minige dauhn un mak an den Füerhird ümmer so'n verschraten Diner: un ick freute mi sihr, un dat wir doch nett von em, dat hei Wurd hollen hadd; un bi de Gelegenheit kamm ick mit mine ßackermentsche Schört von Öllinnen in dat Füer un stah ok in'n Ogenblick middwarts in helle Flammen. De Leutnant – dit seihn – de Gefohr inseihn – denn hei was Füerwarksleutnant un müßt dat weiten –, treckt den Degen blank un fohrt mi mit dat spitze Ding tau Liw', un de Franzos' kriggt de Schöttel mit dat heite Fischwater tau faten un gütt mi dat – swabb! – äwer den Kopp. – Gotts ein Dunner! wo was mi tau Maud'! – äwer de Leutnant hadd richtig mit den stumpen Degen den Bindfaden dörchfidelt, un min Käkenschört föll mit min Anfangsgrün'n in de Ölmaleri vör mi dal, un ick sprung dorup herümmer un grep mit de Hän'n bald unnen un bald baben, un hadd ick nich vörher in Bedenken mit de Lurbeerbläder stahn, un wir de Roddog' nich so'n tagen Fisch taum Kaken, denn wir dat Fischwater noch kakend west, un de Franzos' hadd mi afbräut as en Kapunhahn.

Dorüm segg ick, Bedenken is bi jeder Sak gaud, un wir't ok man 'ne Roddog'. – Ick kamm ditmal mit en por Blasen up de Knei, mit 'ne verbrennte olle Hos', mit en halw afsengten Brot un mit niderträchtige Koppweihdag' von wegen dat heite Fischwater dorvon af, un't kamm blot von de Äwerleggung her.

Na, äwer den Brandschaden wiren nu äwersten min Fisch vergeten un kakten ümmer still vör sick hen, un as nu de Franzos' den Leutnant rinne nödigt hadd, säd ick tau mi: »Na, wenn s' nu nich mör sind, denn warden s' ok nich.« – Ick nem also den Pott von't Füer un ward de Stücken rute fischen un krig tauirst en Kopp – schön mör! wahrhaftig schön mör. – Ick will doch ok mal probieren, wo de Sak utfollen is, ick pöll mi also en Spirken von den Kopp af – schön mör! äwer gallenbitter! – »Ne!« segg ick, »up den Minschen, den Franzosen, is doch gor kein Verlat, nu hett hei mi de schönen Köpp gällt, na, täuw! Dorför sallst du s' ok beid alleiner upeten!« – Ick grawwel nu mit minen Lepel wider in den Pott – luter Kräumels! De ganze Geschicht was tau Grütt kakt! – »Ja, dat kümmt dorvon her!« segg ick, »ick segg em, hei sall sei lütt sniden, un nu snitt hei s' in luter lütte Finzel!« Tauletzt un tauletzt fisch ick noch en por Swäns' rut, de wiren noch heil, wil uns' Herrgott de Roddog' in'n Swanz mit sihr faste Graden erschaffen hett. – »De sälen för den Leutnant«, segg ick, »dor kann de Gall nich ankamen sin.«

As dat Gericht nu up den Disch stunn, rök't recht apptitlich, un't sach ok so ut, un dorbi kemen mi de velen Lurbeerbläder schön tau Paß, denn de hadd ick baben upleggt, dat de Grütt nich tau seihn was. – Dormit dat hei mi nu nich achter dat Geheimnis kamen süll, läd ick sülwen vör un ded so, as wenn ick sihr besorgt wir, dat hei ok dat richtige Stück kreg. – »An'n fetten Karpen«, segg ick«, »is de Swanz dat beste Stück; un dat sälen Sei hewwen!« segg ick un legg em richtig de beiden Swäns' up. – Hei kickt mi an, as wenn em dat ganz wat Niges wir, un mi was't sülwst ganz wat Nig's; äwer ick slog den Dummen an den Hals. – De Franzos' kreg tau Straf den Kopp.

Ihre ick nu sülwst anfung tau eten, wohrschugte ick sei denn all beid', wo sei sick woll hadden. – De Franzos' et up sinen Kopp düchtig los, äwer de Leutnant sned snurrige Gesichter un kau'te verdeuwelt hoch up den Swanz. – Ja, denk ick, kau du man! Dat sünd de Graden, un för de kann ick nich, ick heww de Roddogen ok nich makt. – Nu fang ick denn ok an tau eten – Gotts ein Dunner! – gallenbitter! – nich blot de Fisch – ne! de Sauß! – Still, man nicks seggen! – Ick et also drist drup los un, üm mi nich tau verraden, fang ick an tau nödigen: »Herr Leutnant villicht en por Zipollen oder en por Lurbeerbläder?« un legg em denn ok en Hümpel Zipollen un Lurbeerbläder up den Teller, dat hei mit de letzt Ort sinen ganzen Kriegsruhm bekränzen kunn. – »Ich danke! ich danke!« stamert hei, »ich bin gar kein Freund von Lorbeerblättern, sie schmecken gar zu – bitter – pikant, wollte ich sagen.« – Un nu schot mi dat Bladd, nu gung mi en Licht up; von de ßackermentschen Lurbeerbläder kamm de ganze Strengigkeit in den Gesmack, un dor was keiner wider an schuld as de dämliche Erzbischoff mit sinen nämlichen Rat un de Gaudmäudigkeit von den Kopmann, de mi so vele Lurbeerbläder taugewen hadd. – Ick was dor nich an schuld un de Franzos' ok nich; ick hadd em nit dat Gällen unrecht dahn, ick füll em also noch en por Lepel von min Grütt up un segg: »Franzos', nahsten möt ick di Afbidd dauhn.« – Hei et ok ümmer förfötsch dorin furt; äwer de Hauptperßohn, de Leutnant, auste mit Fingern un Tung' un Tähnen in den Mund nah Graden rümme, dat ick denk: de wir gaud bi't Nahharken in so'n korten Gasten tau bruken.

Äwer dunn mit einen Mal kamm mi Rat: de Düwel möt mit den Düwel verdrewen warden. Wenn du nu so mit din Bairisches Bitterbir vörrücken dedst, mäglich, dat denn in Verglik mit dat Bitterbir din Fisch säut as en Nätkarn smecken künnen. – »Na«, segg ick, »nu will'n wi äwer doch ok tau uns' Karpen en schön Glas Bairsches drinken!«, gah hen und schenk jeden en Seidel in. – »Merkwürdig!« seggt de Leutnant, »mein Bier sieht viel heller aus als das Ihrige.« »Ja«, segg ick, »wahrhaftig! – Dat is doch merkwürdig, 't is all von einen Kopmann.« – De Leutnant set't sin Seidel an, set't äwer glik wedder dal: »Da ist auch der Hopfen dran gespart«, seggt hei. – Sall denn hüt allens verkihrt gahn? denk ick. Din Bir smeckt doch hellschen bitter, un ick nem den Leutnant sin Glas: »Erlauben Sie mal!« – Leiwer Gott! Nu was dat Lüttjedünn. Nu was dat dat Fischbir, un de Franzos' hadd 'ne Buddel Bairisch Bir an de Fisch gaten. – Na, nu was't jo all klor! – De Roddogen, de Zipollen, de Lurbeerbläder, nicks was doran schuld, blot de Franzos' un dat Bairsche Bir! – De Franzos' hadd taum Glücken ut sin Glas noch nicht drunken, ick schow dat den Leutnant hen un set'te den Franzosen dat Lüttjedünn vör. – Da drink' du man! – Ick nödigte nu noch ümmer tau min Fisch; äwer keiner wull, un as endlich tau mine Freud de Kasematt upslaten würd, gung de Leutnant un bedankte sick höflich för dat schöne Middageten.