Abschnitt 2

IV. De Festung Gr.


Kapitel 22


In desen Ogenblick kamm Mutter rinner, preislich mit twei Lichter in de Hän'n, un Don Juan stunn dor un hadd en Tügstänner ümfat't un hadd so recht weik un warm Muttern ehren flanellnen Unnerrock in den linken Arm un drückte so zärtlich den Fäutling von Vadern sinen Strump, denn dat listige Ding, de Aurelia, hadd em stats de Hand ehr Knüttüg henreckt, indem dat sei grad' för ehren leiwen Vatting noch en por warme Strümp tau Wihnacht knütten ded.

Mutter fung denn nu hell an tau lachen, denn ick stunn dor as en Wapenlöw' an den Transparenten un Don Juan as Vagel Grip an den Tügstänner; un dat oll lütte Krät von Aurelia lachte in Muttern ehr fettes Lachen so hell un säut mit mang, as wenn mang Swinsmolt Bursdörper Appel bradt warden.

Ditmal gung dat meistendeils up Don Juannen sinen Schalm, äwer't wohrt nich lang', dunn süll't up minen Seelsack los gahn. – De entfahmte Transparent würd up- un de Lichter dorachter stellt – un nu kikt jug mal eins an, wat en Minsch mit Äwerleggung un Kunst tausam katern kann! – Ick kek't Ding nich an, denn ick wüßt jo, wo't sick utnemen müßt, un as ick nu mit den Rüggen gegen min Makwark stah un de Geschicht anfung utenanner tau setten as Künstler, geiht en Lachen los: Mutter lacht fett, Don Juan frech, un dat Krät, de Aurelia, liblich! liblich, äwer de Maßen leiwenswürdig! äwer för mi nichtswürdig verdreitlich. – Ick seih mi vörwarts an: hest du wat an di? – Ne! – Ick will mi hinnenwarts bekiken, hewwen sei di in'n Düstern en Zopp ansteken? – Ach du leiwer Gott! As ick mi äwer de Schuller kik, krig ick denn min Kunstwark tau seihn, un mine beiden Posaunenengel kiken mi mit de kläglichste Min' an, jeder von ehr hadd en groten swarten Snurrbort!

Dat hett de Hallunk, de Kopernikus, dahn! – »Don Juan«, segg ick, »du weißt, was vorgekommen ist, ist dieser Schnurrbart nicht ein Nachtusch von dem Kopernikus?« – Ja, säd hei, dat wir hei mit Recht. – Ick spring up den Transparenten los, rit em dal un will em denn nu all mit beide Beine bearbeiten, dunn fohrt Mutter mi entgegen: »Herr, hab ich's Ihnen nicht gesagt, Sie sollten die Engel fortlassen?« – Ick kihr mi äwer nah Aurelia'n üm: »Sie lieben ihn? – Sie lachen über mich? – Fräulein, den Vogel, der am Morgen so schön singt, frißt am Abend die Katz! – Ich empfehle mich Ihnen!« Dormit gah ick ut de Dör, un Don Juan un Lewandowsky dragen den Transparenten achter mi her.

Ick kam tau Hus an, de beiden set'ten den Transparenten recht behutsam an de Wand, un ick gah glik nah en Pott mit Keinruß, stipp minen Pinsel rin; dunn kümmt de Franzos': »Na?« seggt hei. – »Ja«, segg ick un strik de ganzen Engels mit en Keinrußpinsel äwer. – Nu will ick ok all de beiden de Trumpeten mit de Troddeln äwerstriken, äwer dat led de Franzos' nich: »Holt!« säd hei, »de lat stahn, de maken sick tau schön.« – »Ei wat!« segg ick, »ick bün in'n Stan'n un strik de ganze Pastet äwer.« – »Wo so?« seggt hei. »Morgen is de Hochtid, verspraken hest du't, krigst du bet morgen en nigen farig?« – Dat was wohr, un as ick noch so in min gallig Bedenken stah, kümmt Fru Bütow'n rin un set't en Emmer an de Dör dal un seggt, so'n groten Pott hadd sei nich hatt, un't Emmer müßt sei ok ball wedder hewwen, un hir! – un gaww mi en Zeddel – de wir von den Kapteihn.

»Haha!« segg ick, »Franzos', nu rögt sick wat. Äwer is dat en Kummang, Fru Bütow'n tau'n Kartelldräger tau maken? – Da!« segg ick, »dat's din Sak«, un gew den Zeddel an den Franzosen. – De nimmt den Zeddel un les't un fangt ludhals' an tau lachen: »Na«, segg ick falsch, »lächerlich is de Sak nu grad ok nich. – Les'!« – Un hei fangt nu an: »Lieber Charles! Acht Quart täglich, das Quart einen Silbergroschen, macht auf einen Monat grade acht Taler. – Da wir nun anständigerweise beim Herrn Major vorausbezahlen müssen, so bitte ich mir das Geld noch heute aus. – Dein usw. – Nachschrift: Ich denke, wir fangen mit acht an, wir können ja später bis auf zehn oder zwölf steigen.«

»Himmlischer Vater!« raup ick, »wat's dit?« un lop an dat Emmer ran un kik rinne – luter Melk! binah bet baben vull Melk! – »Na«, segg ick, »dor slag sick doch Höppner'n sin Deuwel mang! – Un dat sall ick all betahlen?« – »Ja«, lacht de Franzos', »un sallst't ok all utdrinken! – Un nah mine Meinung wir't woll am besten, du makst di glik dorbi, denn süs wardst du hüt mit din Sak nich prat.« – »De Kapteihn is nich klauk«, segg ick, »un du ok nich.« – »Ja«, seggt hei, »äwer seggt hest du't. – Hei frog di noch utdrücklich, ob dat bi din letztes Wurd blew, un du sädst: Ja.« – »Ja, ick meinte mit den Kopernikus.« – »Un hei meinte mit de Melk. Un dat beste is, du fangst dorbi an.«

Ne, wo's't mäglich? Dor satt ick nu, ick süll en ganzen Monat lang acht Quart Melk däglich utdrinken un acht Daler vörut betahlen, un dat all, wil de ßackermentsche Kapteihn sick in den Majur Martini'n sine Dochter verleiwt hadd! – Ne! leiwer noch up drei Schritt Pistolen in 'ne düstere Käk!

Ick halte minen gottserbärmlichen Geldbüdel ut den Kuffert herut un äwerschot min Vermägen. – Je ja, je ja! allens in allen – dat lütt Schurr-Murr ingerekent – knapp drei Daler. – »Franzos'«, segg ick, »hest du Geld?« – »Ja«, seggt hei, »äwer bruk ick sülwst.« – Hm – brukt hei also sülwst. Dat was afbluckt. – »Franzos'«, segg ick, »Melkdrinken sall ungeheuer gesund sin.« – »Dor strid ick gor nich gegen«, seggt hei. »Will'n wi nich mit de Melk halw Part hollen?« – frag ick. – »Ne!« seggt hei un grint mi an, »sörre de Tid, dat ick nich mihr von dine verdammten Gerichten et, bün ick mit mine Gesundheit sihr taufreden.« – Hm! – Is mit sine Gesundheit sihr taufreden. – Dat was also ok afbluckt. – »Süh!« seggt hei un lacht so spöttischen, »mit di is dat wat anners, du hest in de letzte Tid so vele nüchterne Kalwer vertehrt, de ehr Recht mit de Melk nich kregen hewwen, wenn du nu de Melk ehr nahgüttst, denn kümmt allens wedder in de Reih.« – »Sall'ck mi an di hir noch vel argern?« raup ick. »Ut einen Lock möt de Voß herut«, un lop nah den Kapteihn dal.

De sitt nu vör 'ne grote Schöttel mit Melk un ett so nührig, un as ick rin kamm, röpt hei mi so recht heldenmäudig tau: »Charles, ich bin schon dabei!« – »Dat seih ick«, segg ick un sett em nu utenanner, dat mi dat tau vel Melk un tau vel Geld wir; äwer dor kamm ick schön an: hei hadd dacht, säd hei, dat hei mit en Mann von Wurd tau dauhn hadd. – Nu kunn ick em dat gor nich utenanner setten, dat dat Ganze en Mißverständnis wir, denn de Kopernikus satt dorbi un grinte uns an. – Je, du Krät! Du süllst man de Melkkur bruken, dat »die Milch der frommen Denkart« dat »gärende Drachengift« in di verwandeln ded. – »Na«, segg ick denn endlich, »denn helpt dat nich, äwer de Majur möt pumpen!« Un dormit gah ick ut de Dör. – »Das tut er nicht«, röppt de Kapteihn mi nah. – »Denn behölt hei sin Melk!« raup ick noch mal in de Dör rinne un gah verdreitlich nah baben un quäl mi en schönen Posten Melk rin in dat Liw – äwer, äwer! wat ick ok haspeln ded, dat En'n wull nich ran.

Den annern Morgen fung ick all tidig an, in dat Melkgeschäft tau gahn; äwer't was 'ne pure Unmäglichkeit. De Resten würden ümmer gröter, un wenn ick dachte nu wardst du ehr Herr, denn kamm Fru Bütow'n wedder mit frischen Nahschub. All min Schötteln un Pött un Tellers stun'n vull Melk. – Unnen was't grad so, un as ick dörch den Kapteihn sin Kasematt gung, dunn stunn Fru Bütow'n ganz kurlos dor un säd: Sei wüßt't ok nich, wo't warden süll, denn hir wir't noch düller as baben. – De Franzos' un de Kopernikus, de uns nu hadden schön helpen kunnt, leten sick up nicks in un hägten sick äwer unsere Verlegenheit, un de Kopernikus hadd jo tau den Kapteihn mal seggt, wenn hei nu noch en groten Pott vull Honnig köpen ded, denn wiren wi vullstännig in'n Gelobten Lan'n.

De Kapteihn was mi falsch, wil dat ick nich betahlen ded, äwer dat Unglück bringt de Minschen tausam, un wi seten in datsülwige Unglück. Den drüdden Dag, as de Melkbescherung von Fru Bütow'n wedder los gung un hei mi sine Not klagte, säd ick: »Weitst wat, Kapteihn? Ümmer praktisch! säd de Düwel. Wi will'n bottern un Kes' maken.« – »Wo so?« fröggt hei. – »Dat will'ck di seggen«, segg ick, »ut den Rom mak wi Botter un ut dat anner Kes'. En Botterfatt hewwen wi nich; äwer wi bottern in 'ne Buddel. Wi schüddeln so lang', bet dat Botter ward, un't Kes'maken is noch lichter, taum wenigsten makt dat weniger Arbeit.« Un ick sett em dat allens nah Kunst un Wissenschaft gelihrt utenanner, wo un worüm dat so un so makt ward, as ick dat ut de ratschonelle Landwirtschaft von oll Thaeren-Vatting un von min Tanten Schäning lihrt hadd, un segg denn tauletzt: »Blot de Kes'büdels! Wo nemen wi twei Kes'büdels her?« un gah an minen Kuffert un seih minen Linnenschatz nah. – Je 't was doch all man schad, un denn müßt't irst neiht' warden. – »Holt!« seggt de Kapteihn, geiht dal un kümmt mit 'ne engelsch ledderne witte Hos' ruppe. – »Süh hir! Sei is ganz heil un rein, äwer ick kann sei nich mihr dragen, wil dat sei mi unnen tau kort un baben tau eng worden is.« – »Prächtig!« segg ick, »un nu bruken wi nich tau neihen un nicks, wi sniden de beiden Beinlings knas af, binnen sei unnen tau, un baben füllen wi in.«

Dieses Kapitel ist Teil des Buches Ut mine Festungstid