Abschnitt 8

Inleitung


Siemerling hett nahsten seggt, ick wir em spansch vorkamen; äwer lat Siemerlingen man mal teigendusend Dahler un sinen Doktertitel verlieren, denn ward hei mi ok woll spansch vörkamen.


As ick tau Hus kam, sitt min leiw Fru in min Stuw’ un rohrt. - Ick smit mine schriwwtlichen Hoffnungen up den Disch hen, dat de Klisterbüdels un -tüten in de Stuw’ ’rüm stöwen, süfz en pormal un segg: „Dat kümmt dorvon!“

„Wo von?“ fröggt sei un höllt mit Rohren an.

„ Dor von!“ segg ick.

De Inleitung was nu jo all makt, un nu künn’t Scharmützel los gahn; äwer sei müggt jo woll taum Glücken in desen Fall ehr Unrecht inseihn, sei rohrte tau mine stille Freud’ ruhig wider un süfzte endlich un frog: „Wo ward’t nu?“

„As’t ümmer west is“, segg ick. „Du kakst Eten, un ick schriw Bäuker.“ Äwer dorbi stegen mi nu de teigendusend Dahler un all de Herrlichkeiten, de wi dorför hadden hewwen künnt, tau Kopp, un ick segg: „Ja“, segg ick, „dat nige siden Kled un de Fru Doktern, das slag di ut den Kopp. - Oh, ick heww mi dat so schön dacht - nich üm minentwillen, ne, üm dinentwillen -, wenn wi so middags äwer’n Wall gahn wiren; du haddst din niges siden Kled an un haddst din Kreolin en En’n lang’ breider utschaten, un de Honeratschonen wiren kamen un hadden drei Toll deiper grüßt: ’Guten Morgen, Frau Doktorin! Guten Morgen, Herr Doktor!’, un du haddst denn so en beten mihr von baben dal wedder grüßt un haddst seggt: ’Wie geht es Ihnen? Ich habe Ihren kleinen Philipp oder Robert oder Mathilde oder Georgine so lange nicht gesehn; schicken Sie mir die lieben Kleinen doch diesen Nachmittag ein bißchen zu.’ Un wenn wi tau Hus kamen wiren, denn hadd en Gaus’braden up den Disch stahn, un ick hadd seggt: ’All wedder Gaus’braden?’, un du haddst seggt: ’Wi hewwen’t jo; känen’t jo dauhn.’ - Un nahmiddags hadd ick nah’n Hof ’rute raupen: ’Korl!’, un de frühere Kutscher, Ridknecht, Gärtner, Bedeinter un Husknecht von Herrn von Meyen wir ’rute kamen: ’Herr?’, un ick hadd tau em seggt: ’Korl’, hadd ick seggt, ’Punkt vir bring’ mi den Brunen vör de Dör, ick will mit den Herrn Avkaten Löper en beten de Landstrat up un dal riden.’ Ick hadd mi in Baron von Maltzahn sinen höhern Dubenverein upnemen laten, un ’s Abens wir ick in den Klubb gahn un hadd de Nacht dörch Lommer spelt, denn, min Döchting, wer wat hett, kann ok wat verlieren.“

Un as ick dat Wurt „verlieren“ so utsprek, föllt mi min Verlust von de Urgeschicht wedder in, un ick dreih mi snubbs üm un fang an up un dal tau gahn; un sei hakt unner minen Arm, un so gahn wi denn ’ne Tidlang bet an de Enkel mang de lyrischen pladdütschen Poppierbüdels in Triolett- un Rondeau-Form spazieren.

Endlich seggt sei: „Also ok mit den Dokter, meinst du, is dat för ümmer vörbi?“ - „Ja“, segg ick, „meinst du, dat sei mi up fiw Bän’n ’dramatische Versuche’ un en halwen ’Knipperdolling’ un up des’ Kopmannstüten taum Dokter maken? - In dinen Lewen ward kein Deuwel tau di Fru Doktern seggen; dat ward heiten: Fru Reutern, di lew ick, un Fru Reutern, di starw ick.“

Dunn föllt sei mi mit en Mal üm den Hals un röppt: „Segg denn ok so tau mi, as alle Lüd’ tau mi seggen, segg denn ok: Fru Reutern, di lew ick, Fru Reutern, di starw ick; denn mag de Fru Doktern gahn, wohen sei will.“

Na, dit kamm mi denn äwern Hals un ok an den Hals, un in beiden Fällen bün ick wat unslüssig; ick wull nu eigentlich falsch bliwen un wull en Wurd hochdütsch mit ehr reden; äwer as ick sei nu so anseih, dunn würd mi doch so jämmerlich tau Maud, un ne christliche Besinnung kamm äwer mi, un ick wull ehr all en Kuß gewen. Dunn kloppt dor wat: „Herein!“, un uns’ Herr Paster kamm ’rin: „Ich wollte doch mal.... aber...“

Ob hei nu mit dit „aber“ unsern angefungenen Kuß oder min Fru ehr dickweinten Ogen meinte, weit ick nich; denn taum Glücken kamm sin Brauder Irnst Boll achter em un säd: „Wi wull’n di doch tau dinen Geburtsdag gratulieren.“ - Nu föll mi min Geburtsdag irst wedder in. „Min leiwen Frün’n“, segg ick, „wat is dat schön, dat Sei mi hüt besäuken kamen, denn hüt...“ - „Aber...“, seggt de Herr Paster, denn as Paster red’t hei hochdütsch, „wollen Sie hier denn einen Kramladen anlegen?“ Un dormit stött hei mit den Faut mang de infamen Tüten, dat em richtig so’n ßackermentsche Poppierbüdel up de Stäwelsnut hacken blew, mit den hei den ganzen Abend in alle Unschuld herümtriumphieren ded.

Dieses Kapitel ist Teil des Buches Urgeschicht von Meckelnborg