Abschnitt 7

Inleitung


As ick nu so sitt un mi de Tranen afdrög, föllt min Og up dat ingewickelte Packet. ’ne grote „A“ in Mönksschriwwt föllt mi in de Ogen, un ick les’ mit Grusen un mit Gräsen: „As Antyrius, de General von Alexander den Groten, König in Meckelnborg was...’


„Himmlischer Vater!“ raup ick ut un rit dat Poppier von de Spieckgaus af, kik up de unverrökerte Sid un les’ dor düdlich dörch dat säute, blanke Spickgausfett de Lewensgeschicht von den König Antyrius. - Mi sacken de Arm an den Liw’ hendalen. - Min Fru sitt dor un lacht, denn sei meint, ick spel Kemedi. - „Unglückseliges Wiw!“ raup ick ut un spring ok tauglik nah min Stuw’ herinner, rit min Schapp up; leiwer Gott! Allens weg! Min Urgeschicht, mine lyrischen pladdütschen Gedichte in Triolett- un Rondeau-Form, en grotes Heldengedicht, „Knipperdolling“, wat ick nah Vörschriwwt nägen Johr muddeln laten wull, un woll an de fiw Bän’n „dramatische Versuche“.

Taum Towen un Schellen was de Slag tau hart. Ganz swack fall ick in minen Korwlehnstaul - de, bilöpig geseggt, dorbi ok sinen letzten Rest wegkreg - un stamer de Frag’ ’rut: „Wo büst du mit de Poppieren blewen?“ - Min Fru ahnt sick noch gor nich, wat sei anricht’ hadd, un seggt noch tämlich ruhig: „Wat is ’e denn los? Wat von de ollen Schriwwten heww ick in de Wirtschaft taum Finsterputzen un Spickgauswickeln verbrukt, un wo dat anner blewen is, möt Rike weiten.“

Ick gah also ganz sachten nah de Klingel ’ran un treck sei ganz bescheiden, denn ick seih minen Dod all vör Ogen, un denn ward einer hellschen tamm, binnen un buten. Rike kümmt. - „Rike“, segg ick orndlich weihmäudig, „wo büst du mit dat oll Poppier blewen, min Döchting?“ - „Heww ick verköfft, Pund en Schilling.“ - „An wen?“ frag’ ick. -“An Kopmann Hagemannen.“

Nu würd de Hoffnung wedder in mi lewig, Hagemann künn de Schriwwten noch nich verbrukt hewwen. Pil spring ick in En’n un stört in de Vörstuw’ ’rin, rit en Haut von den Stänner, de Trepp hendal un ut de Husdör ’rut.

„Üm Gottes willen“, röppt wat achter mi - ’t was min Huswirt -, „Sei warden doch so nich äwer de Strat gahn!“, un dorbi nimmt hei mi den Haut auf. - Nu hängt äwer ümmer min Haut un min Fru ehr Haut, as sick dat hürt, in eheliche Eintracht an einen Stänner, un ick hadd mi in de Hast vergrepen un hadd mine Fru ehren nigen Winterhaut mit de swarte Fedder upset’t. - „Smieten S’ den Beddel ’rin!“ segg ick un lop in Horen furt. - Ick kam nah Hagemannen: „Hagemann“, segg ick, - dunn was de Pust all. „Min leiw oll Fründting“, seggt hei, „wat is Sei?“ - „Hagemann“, segg ick, „hir sünd von min Mäten Poppieren verköfft, wo sünd sei?“ - „Weit ick nicks von“, seggt hei, „möten wi Kalliessen nah fragen.“ - Kallies ward raupen, Kallies kümmt ok. - „Kallies“, segg ick, „wo sünd de Poppieren, de min Mäten hir verköfft hett?“ - „Heww ick’t nich seggt“, seggt hei, „dat dat wichtige Poppieren waren?“ - Ick atent’ hoch up. „Kallies“, segg ick, „üm Gottes willen! Dor was so’n ollen Smöker mang, so’n rechten ollen.“ - „Ja“, seggt hei, „ den heww ick dor nich up anseihn, de is in den Harwstmark verbrukt.“

De Urgeschicht von Meckelnborg in den Harwstmark verbrukt! Tau Kes’ un Hiring un gräun Sep verbrukt! Kes’ un Hiring un gräun Sep in Meckelnborgs geschichtlichen Ruhm, in minen literarischen Ruhm, in min teigendusend Dahler un in min Dokterdiplom inwickelt! De Hiring un Kes’ un gräun Sep mägen säut smeckt hewwen! - Mi treden de Ahnmachten an.

„Min leiw oll Fründting!“ seggt Hagemann, „faten S’ sick, Sei sälen allens wedder hewwen, wat noch dor is. - Hörst du, Kallies, alles!“ - Kallies bringt denn ok allens up einen Hümpel tausamen. De fiw Bän’n „dramatische Versuche“ wiren noch vullstännig, „Knipperdolling“ en beten äwer de Hälft, un de „lyrischen pladdütschen Gedichte in Triolett- un Rondeau-Form“ wiren ok noch binah all dor; äwer nich mihr in de Triolett- un Rondeau-Form, sünnem in de Form von Klistertüten un Klisterbüdels. - De Urgeschicht von Meckelnborg was fläuten.

Wenn einer so up einen Slag teigendusend Dahler un den Doktertitel verliert, mine Herrn, so is dat kein Spaß, un ick bewunner mi noch ümmer sülwst, wo ick nah so’n Slag ruhig upstahn, mine Schriwwten mitsamt de Poppierbüdels un -tüten unner den Arm nemen un nah Hus gahn kunn.

As ick äwer den Mark gah, steiht de Dokter Siemerling vör sin Dör: „Mein Gott“, seggt hei, „was haben Sie da unter dem Arm?“ - Hei is Dokter un red’t natürlich hochdütsch. -“Verkleisterte Hoffnungen“, segg ick un red ok hochdütsch, denn ick was falsch. -“Aber wo haben Sie denn Ihren Hut verloren?“ - „Bin froh“, segg ick, „daß ich meinen Kopf nicht auch verloren habe“, un gah driwens nah Hus.

Dieses Kapitel ist Teil des Buches Urgeschicht von Meckelnborg