Abschnitt 6

„Dat is denn wat anners“, seggt hei, „taum Dokter kann ick di nich maken, denn ick heww’t sülwst noch nich sowid bröcht; äwer de teigenddusend Dahler liggen tau jeder Tid för di parat. - Na, wat nich is, dat is nich! - Äwer nu hür minen Rat: Lat keinen in dat Bauk kiken, sülwst din Fru nich; denn as du mi seggt hest, is sei wat niglich.“ - „Dat is sei“, segg ick, „sei snückert mi ümmer allens dörch; äwer ick weit Rat: ick les’ blot ’s Abends in dat Bauk, wenn sei tau Bedd is, un Dags äwer stek ick dat mang des’ ollen Poppieren, de hett sei all all dörchsnückert, un taum tweitenmal verföllt sei dor nich up, eben wil sei blot niglich is.“ - „Dauh dat!“ seggt hei. Un as wi noch so reden, wer kümmt ’rin? - De Poet, Herr Dokter Werner Reinhold ut Woldegk.

„Schönsten guten Abend“, seggt hei, denn hei is Dokter un red’t natürlich för gewöhnlich hochdütsch. - „Schön Dank“, segg ick. -“Mein Gott!“ seggt hei, „was ist das für ein alter Schmöker?“ un fohrt up de Urgeschicht los. - „Hand von’n Sack!“ segg ick un nem min Urgeschicht un slut sei - ratsch - in’t Schapp. -“Was war das für ein Buch?“ fröggt hei. - Irnst Boll plinkt mi mit de Ogen tau, ick süll swigen, äwer de Eitelkeit, de leidige Eitelkeit! Poet Reinhold was Dokter worden up blote Kroniken, de hei von Woldegk un Fredland un Anklam ut säbenuntwintig annere Smökers tausam smert hett; ick wull em also wat dümpeln, richt’ mi en beten in En’n un segg: „Dat is de Urgeschicht von Meckelnborg.“ - Irnst Boll äwer schüddelt mit den Kopp.

„Eine Urgeschichte?“ fröggt de Herr Dokter. „Köstliche Idee! Weit umfassender als eine Chronik. Adieu, meine Herrn!“ Un dormit geiht dat Undirt auf, set’t sik hen un schriwwt ’ne Urgeschicht von de Stadt Woldegk. - So nimmt ein Schriwwtsteller den annern dat Brod ut den Mun’n.

Ick les’ nu also alle Abend in de Urgeschicht un verstek sei vör min Fru unner den Hümpel oll Poppier; dunn kümmt Irnst Boll wedder tau mi un smitt mi en Bauk up den Disch: „Da! Du hest jo wullt. - De Herr Dokter Reinhold is di tauvör kamen; hir hest du sin Urgeschicht von Woldegk! Willst du nu noch fiwdusend Dahler hewwen?“ - „Ne“, segg ick falsch, „un nimm’t nich äwel, ick will nah Hinstörpen in de Wismer, de köfft s’mi af.“

Ick reis’ in de Wismer; äwer de Voß was mi tau klauk. - Hinstörp säd tau mi, ick süll dat irst fahrig maken, wat ick anfungen hadd, un de Urgeschicht höll hei för en Swindel.

As ick von min Reis’ tau Hus kam, seggt min leiwe Fru tau mi: Du wardst di freuen, ick heww in din Schriwschapp mang de ollen Scharteken schön uprümt, nu hest du doch wedder en beten mihr Platz.“ - Na, ick ahn mi ok nicks Böses und seggt blot: „Schön“! un gew ehr noch babenin en Kuß.

Ick kam also taurügg, so verdreitlich, as einer warden kann, set’t mi dal un schriw in dese casprate Stimmung en Band „Lyrische plattdeutsche Gedichte in Triolett- und Rondeau-Form von Fritz Reuter“, wonah jeder in jeden Baukladen fragen kann, de äwer keiner krigen ward, denn kein Deuwel von Baukhändler wull se mi afköpen. - Mit de Urgeschicht hadd ick mi ganz un gor vertürnt.

So kümmt denn min Geburtsdag heran, de schöne säwente November. - Natürlich en Kranz, as hei sick för de Johrstid paßt: Epha mit gele Strohblaumen un in de Midd en Pottkauken! - Wunderschön! - Un as dat Middageten kümmt - en Gaus’braden; denn ick heww ’ne sihr gaude Fru. - Ok wunderschön! - Äwer ick bün ok en gauden Mann gegen min Fru un klingel also. Rike kümmt ’rin. „Rike“, segg ick, „unnen in den Keller liggt ’ne Buddel mit so’n dicken Kopp...“ -“Ick weit’t“, seggt sei, löppt ’run un bringt ’ne Buddel.

„Gott sall mi bewohren“, seggt min Fru, „wat is dit?“ -“Montebello“, segg ick, „première qualité.“

Bi dat irste Glas schüddelt sei ümmer mit den Kopp; bi dat tweite meinte sei, dat wir schad’, dat de Schampandi äwerall so dür wir; un bi dat drüdde föll sei mi üm den Hals un säd: „Fritz, ick wull di de Freud’ irst hüt abend maken, äwer ick weit nich, mi is so vergnäugt tau Sinn...“, un dormit lep sei ut de Dör herut, kamm mit en verrökert Packet herin, läd dat vör mi up en Teller: „Mak’t sülwen up! - De irste Spickgaus!“

Wenn so’n junge Bengel von Brüjam in de irsten Dag von’n Prilmand äwer’n Wall gahn is un kümmt denn t’rügg un kloppt bi sine Scharmantste an dat Finster, stellt sick up de Tehnen, reckt den langen magern Hals so in dat Finster ’rinne un seggt: „Das erste Veilchen, Geliebte!“, so hett mi dat vör dissen ok sihr gefollen; äwer dat is all lang’ her; un up Stun’ns kann ick mi nich recht dorup besinnen, un mi geföllt „de irste Spickgaus“ beter; denn wenn sick „das erste Veilchen“ ok vel finer anhürt, so smeckt „de irste Spickgaus“ doch beter. - Na, ick freu mi denn nah de Mäglichkeit un drück ehr de Hand un segg: „Du büst doch ’ne heil prächtige Fru!“, un de Tranen treden mi in de Ogen. Bi de irsten Veilchen sall dat gewöhnlich sin; äwer ick kann versäkern, dat mi dat bi irste Spickgaus ok passiert is.