Goden abend, fru abendblank 058. bis 059.

058. De schorrpogg hett abends achter ’n tuun säten; dor kümmt de voss an un secht: Goden abend, fru dick bi 'n duum, wat sittst du hier so spät achter n tuun. — Schön dank, du langswanzte hund, wat schellst du mi von dick bi 'n duum. Dorup kümmtde scharrnwäwer antofleegen unr secht: Goden abend, quackeldunenbuuk. — Du hurrepurre, du dreckpurre, du kruup in ’t lock, du hundsfott, wat schellst du mi von quackeldunenbuuk. Nahsten kümmt dat hottpierken (libelle) antofleegen, dee secht: Goden abend, fru abendblinken. — Schön dank, herr könig von Engelland. Se weeten doch noch, woans dat'n orig minsch titeliert warden mööt. Hier kämm de voss, de langswanzte hund, un schüll mi von dick bi'n duum; un nahsten kämm de hurrepurre, de dreckpurre, de kruup in 't lock, de hundsfott, un schimpt mi von quackeldunenbuuk; dat verdroot mi, un ik heff mien blödigen thranen rohrt, dat ik 't keenen minschen seggen kann. Dorvon hett de schorrpogg sik de ogen root weent.
        Ein Wirtschafter aus der Laager Gegend bei Bartsch B. I S. 520.

059. Ihrst is de voss ankamen: Goden abend, appeldüneken, krüppst ok noch achter ’t tüneken! — Schön dank, du olle langstart'te vosskijeh. Nahst kümmt de mullwöhler: Goden abend, madam puffmuul. — Schön dank, oll ruuchrock, stümmelstart, kruup in 't lock, wat schellst mi noch von madam puffmuul. Toletzt kümmt de adeboor: Goden abend, Jungfer abendblank. — Schön dank, könig aus Engelland, Se . . . ., oewer dor keem de . . . ., dee säd’ . . . ., un nahsten keem de . . . ., dee säd’ . . . .                         Alte Frau in Wokern.