Goden abend, fru abendblank 020. bis 023.

020. Storch zur kröte: Goden abend, goden abend, fru abendblanken, wat hüppt se so rasch den stiech entlanken? — Wat büst du doch vor ’n braven mann, dee eenen so tituliren kann; dor keem de olle swartkopp (rabe) an, dee säd’ to mi: wat deist du olle breetbeen hier, donn heff ik weent so väl, dat mi noch de ogen sünd root.                     Wittenburg.

021. De schüttreiher is bi de pogg kamen: Goden abend, fru abendblinken. — Schön dank, herr könig, kamen Se reis't von Engelland? Wat meenen Se man, un wat denken Se sik dorvan! hier kümmt äben oll koesel in de schiet (mistkäfer) un secht: goden abend, fru brettfoot; ik heff mi de ogen so root weent, ik künn de ganze nacht nich eenmal up de hochtiet danzen.                     Quassel.


022. Storch zur kröte: Goden abend, fru abendblank, wie schön kömmst du den stiech herlang. — Das ist mal ein freundlicher herr und gratulant; oewer de oll maikäwer, de kruup ut de schiet, dee schüll mi von oll brattschfoot; wie mich dat verdroot, ik heff weent, mien ogen sünd noch root.                     Vorderhagen.

023. Mistkäfer zur kröte: Goden abend, fru plattfoot. — Scharrnwäwer, kruup in ’n dreck, wat deist du vör mien heck!                     Grossen-Klein.