De krassende Hahn.

Een Foerster, de im Holt wahnde, hedd twee Saehns, eenen van twelw den annern van viertein Jahren. Nu geschach et eenmal, datt he mit siner Frau utfuhr, un de beiden Jungs blewen alleen to Hus. Sick de Langewil toe voerdriwen gingen se in ehres Vaders Stuw, nehmen sick jeder een Gewehr, loeden se, un gingen in den Garden Sparlinge to scheten. Se fuenden aewerst keene Vaegel. As se nu wedder ut dem Garden herut gahn wullen, spelden se mit den Flinten, as unfrode Jungs dhon, un leden up eenanner an, as wenn se scheten wullen. Un as dat Sprickwurt seggt: _Wenn de Minsch voerbaden Spill makt, gift de Duewel uemsuenst de Musik dato_--dem oeldsten Jungen ging dat Gewehr los un sin Broder stoertete dal as een Sperling, un was muschdood un mickte nich. In der Angst voer sinem Vader leep de Jung hen, nam eenen Spaden, un grof sinen Broder in de Erd, wo he fallen was. Un as he dabi was, flog een roder Hahn up den Tun, slog de Fluechten tosam un kraihde mit luder Stimm. Un de Jung sede to em: Hahn, du swiggst. Un he nam ook de beiden Flinten un haengde se wedder an ehre Stell. Un as den Awend Vader un Moder to Hus kemen un fragden, wo sin Broder were, antwurte he as Kain: Wat weet ick, wo he is? He leep int Holz, glik as ji weg wert, un he is woll sinem Dohnenstieg nahgan un ward jo woll noch kamen. Un dat wurd spad, un de Jung kam nich un kunn nich kamen, un de Oeldern wurden sehr unruhig un trurig. Aewerst de Doodscheter let sick nicks marken un dheede, as wenn he van nicks wuesste. Un se schickten ut in den ganzen groten Forst un lepen suelwst uem up allen Wegen un doer alle Dohnenstiege un spoerden uem in allen Doerpern uemher, wo he hen to gahn plegde to den Nawers, un keen Minsch kunnt en wat van dem Jungen voertellen. Un toletzt gloewden se, he were in een Water fallen un voerunglueckt edder een Wulf edder anner Undeerd hedd en terreten. Awerst de Hahn lewde noch, de den Dooden begraben sehn und den Grafgesang dato kreiht hedd. Un hier sach man recht, datt ook de dummen un unvoernuenftigen Deerde aewer Doodslag un aewer voergaten Minschenblood Lut un Teken van sick gewen muetten, wenn't Gotts Will is, datt et an den Dag kamen schalt. Keen Dag voerging, datt de rode Hahn nicht twee- dree-mal henging, aewer den Gardentun flog un sick henstellde, wo de erschatene Jung voerscharrt lag, un dabi kraihde, as wull he seggen: Hier liggt, wat ji soekt, kamt her, halt et herut. Aewerst keen Minsch hedd Acht darup gewen, wiel den Sommer da Kartueffeln stunden, wobi nuems wat to dhon hedd. Awerst as de Erdtueffeln herut nahmen weren, ging de Foersterfru hen un seiede Blomensaat up der Stell, un as se sach, datt de Hahn dat bekrassede, jog se en weg. Un as he den tweeten un druedden Dag juemmer wedder kam un't nich beter makte, nam se den Hahn un spunde en in, un let en erst den soesten Dag wedder ut, as dat Saat all heel groen upgahn was, un meende, nu wuerd he ehr de Blomen woll tofreden laten. Awerst kum hedd se den Rueggen wendt, so wurd se ut dem Finster gewahr, datt de Hahn all wedder da was un ut sinen besten Kraeften un Kuensten krassede un kraihde. Un se leep hen un reep ehre Magd un den Jaegerburschen, datt se ehr den Hahn gripen huelpen; denn se was utermaaten boes un wull em den Hals uemdreihen, wenn se en kriegen kuenn. De Hahn aewerst was keen Narr un leet sick nich gripen. Un as se sick all ut dem Athem lopen hedden uem den Hahn un he to Busch flagen was, kam de Mann van der Jagd, un de Fru voertellde em, wo't ehr mit dem Hahn ging, un sede dabi: Were ick aewergloewsch, ick kunn mi inbilden, datt da wat Soetes unner der Erd liggt un een Schatz foer uns voergrawen is; denn de Duewel weet, wat de Hahn da sues to dhon hett un juemmer mit den Fluechten waifelt un kraiht, as wenn he sinen ganzen Frauenstall to sick locken wull. Un se sproeken daraewer, un de Mann sede: Will tom Spass mal tosehn; da mag woll eene seltsame Woertel sin edder so wat, datt man in der Wirthschaft bruken kann; denn dat is eenmal wiss, ehre Witterung hebben de Deerde, un de Vaegel hebben de allerfinste Naes, dat muett ick as Jaeger weeten, un de is nich to verachten. Un he nam Hack un Spaden, un grof, un grof sick de bitterste Thranenwoertel ut der Erd, datt he voer Jammer hedd voergahn muegt. Un as se de Lik utstellden un up eenen Karkhoff in hillige Erd leggen wullen, kunn de arme Broder et nich laenger utholden un voerswigen un voertellde: wo et sick im Spelen so trurig begewen hedd. Un he erinnerde sick ook an den roden Hahn, datt he up dem Tun satt un kraihde, un datt he to em spraken hedd: "Hahn, du swigst."