Singen

En oll spassig Sprichwuurt seggt: Wenn de Aust kümmt, ward de Buer frischmelken. Denn is de Hungerwehrdi-Tiet vörbi, denn gäben alle Löcker Mähl. De Heuaust tellt bi uns nich recht mit: dat is gewöhnliche Arbeit – oewer de Kuurnaust is ’n Fest oder wier dat to’n wenigsten früher:

De Roggenaust wier as ’n grotes Fest: dat ganze Dörp freute sik dull to de Aust. – Ja, dat wier ’n Upritt, wenn de Aust anfüng! – Wenn de Rogg meiht würd, dat wier binah duller as up ’ne groot Hochtiet. – Bi uns in Godern würden in de Aust Ihrenpuurten maakt vör jedes Buerhuus.


Bi de Oornarbeit – wenn’t nich goor to dull antrecken ded’ – güngen de Spaßräden ümmer hen un her – foppt un brüd’t würd sik väl*) Je läwiger dat wier bi de Arbeit, je leewer wier ’t den Buern. (Dolgen). Een is henräden uppe Fork na den Weg, dor is grad’ ne Diern gahn: dee hett he anspraken, ob se sien Fru warden wull. So lustig sünd se wäst bi de Aust. (Carwitz).

Un dorüm wieldat dat Hart fröhlich wier, künn ok de Gesang nich fählen:

Dat schriben S’ ok man up: sungen hebben wi in de Aust, dat’t so schallt hett. – Dee toihrst ruttertrecken deden morgens un juuchten, dat wiren de Hauptkierls. (Lindow). – Morgens güng’t still hen; all een hinner’n anner; middags güng’t mit vullen Gesang na Huus. (Schwichtenberg). – Müddags würd ok all oft sungen hodenwis’, abends würd ümmer sungen: dorna is dat nu hütigendags goor keen Aust. (Warlow). – Wenn nich sungen würd, wier de Buerfru nich tofräden. (Malzow). - Nu hebben de Lüd’ keenen Moot mihr to ’n Singen. (Eldena). - Wenn dat so passen ded’, dat de Koppels so legen, güngen de Lüd’ von twee, dree un vier Buern tohoop in een Hod’. De Frugens un Dierns ös’ten sik in un güngen vöran. De Kierls hadden de Seissen uppe Schullern, dor wier uns’ Hark instäken, dee müssten se drägen. – De Manns hadden de Seissen up’n Puckel, dat de Snid’ na baben stünn. Dee güngen vöran, de Binners**) achter – dee hölen de Hark hooch, denn würd sungen. (Wokuhl). – Up de Hoew’ güng de Vörbianer in de ihrst Reihg’ bi ’t Singen. – Wenn wi so in de Hod’ güngen un süngen, denn freuten sik de Ollen, dat wi nich möd’ worden wiren. (Niendorf bei Rostock). – Wenn se abends inkemen von’t Meihgen, seten de ollen Stümpers vör de Döör up ’n Stohl, dat se dat afhüren künnen. De ölleren Meihers süngen am meisten: dat Water keem eenen in de Ogen – so schön süngen se. (Carwitz). – Wenn de Lüd’ abends inkemen, würden se von den Buern mit ’n Wagen inhaalt. All de ollen Leeder würden hervörkrägen, bet de Wag up ’n Hof wier.***) (Probst-Jesar).

Oft hebben se ok abends in de Aust noch ’n lütten afperrt: Wenn wi abends, wenn wi inkemen, na de Chaussee ranwiren, denn würd de Hark daal leggt: een von de Haw’gängers spälte Handharmonika, denn würd ihrst ’n bäten danzt. (Zehna). – Oft hebben se noch danzt na’t Abendbroot, wenn se ’n ganzen Dag meiht hadden. Wenn keen Handörgel dor wier, denn süngen weck. (Carwitz). – Wenn wi denn ihrsten Abend inkemen, stünn ’n Muskant mit ’t Blaashuurn vör ’n Dörp: denn würd ’n bäten danzt. (Zernin). – Wenn de letzt Weiten upbunnen wier – de Weitenaust is jo de sweerst – denn stünnen de Muskanten vör ’n Duur un blas’ten. De Lüd’ wiren oft dull möd’, oever denn kregen se doch wedder Lust to ’n Danzen. (Moltow)

*) Die Redensarten, die beim Mähen und Binden üblich sind, stellte ich zusammen in meinem Buche „Aus dem Lande Fritz Reuters“ (1910) S. 106 ff.

**) Die Alten sagen Binner und Lader für Binderin und Laderin, die Jüngeren Binnerin oder Binnersch. Vörbinner ist die erste Binderin der Reihe.

***) Wenn de Roggenaust farig wier: an den ’n Dag, wenn dat Middag utäten wier, kregen se all dat Gesangbook her un süngen: Nun danket alle Gott: Moraas. Das Dorf Moraas bei Ludwigslust zeichnete sich früher durch besondere Frömmigkeit der Bewohner aus.



Dieses Kapitel ist Teil des Buches Erntebräuche in Mecklenburg